Bugün ilk paragrafa alışılmış eski asker mektubu sözüyle başlamak istedik, ama olmadı, beceremedik…
Bugün ilk paragrafa alışılmış eski asker mektubu sözüyle başlamak istedik, ama olmadı, beceremedik… Sosyal Medya Esintileri V’te buluşmak istedik…
KKTC'nin yeni Cumhurbaşkanı Sayın Ersin TATAR'ın söylemiyle;
“ÜÇ DEVLET, BİR MİLLET" anlayışı içinde, hepinize MERHABA…
Bugün KKTC’de Cumhuriyet’in 37. yılı…
20 Temmuz 1974’te, Kıbrıs Barış Harekâtı Çanakkale ruhuyla buluşarak, milli birlik, milli kimlik kazanmıştır. 1975 yılında Kıbrıs Türk Federe Devleti, 15 Kasım 1983'te ise Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti ilân edilerek, KKTC adını almıştır…
Kaynak :Gazete Vitamin http://www.gazetevitamin.com/yazar/3392-kibristan-merhaba-
CEHALETTEN GAFLETE ?!
( Düşündüren PAYLAŞIM !..)
23 yıllık hekimlik hayatımda sanırım en az yarım milyon insanı muayene etmiş, konuşmuş, dertlerini dinlemiş, acılarını dindirmeye çalışmışımdır.
Hekimlik her ne kadar pozitif bilimler kategorisinde kabul edilse de bence aynı zamanda bir sosyal bilimdir.
Mesleki atalarımızın büyücüler, şifacılar, çoğu zamanda din adamları olduğunu düşünürsek aslında bunda şaşılacakta bir şey yoktur. Hemen her sınıftan, zümreden veya sosyal kesimden geniş kitlelerle bağlar kurabilen bir mesleğin icracısı olmak, toplumu tanıma, anlama, onun dokusundaki, düşünce dünyasındaki değişimleri daha iyi gözlemleyebilme olanağını da kazandırır hekime.
Özellikle son 20 yıldır bir şeylerin iyiye gitmediğini, toplumsal dokumuzda, mayamızda bir şeylerin değiştiğini her gün daha fazla hissediyorum.
Örneğin hekimlik hayatımın ilk yıllarında daha saygılı, edepli ama genellikle hekimin mutlak otorite olduğu (ki bence doğru değildi) hekim-hasta ilişkisinin, hızla hastanın mutlak otorite olmaya çalıştığı (ki bence çok daha yanlış) başka bir biçime doğru evrildiğini gözlemliyorum. Bu elbette sadece hekim-hasta ilişkilerine özgü bir durum değil.
Herkesin her konuda “fikir” sahibi olduğu, hastanın hekimden daha çok hekim, futbol seyircisinin hepsinin birer teknik direktör, sinema seyircisinin birer aktör, yediden yetmişe herkesin siyaset bilimci, “sallandıracaksın iki tanesini taksim meydanında bak bir daha oluyor mu? ” tarzında müthiş çözüm önerileriyle herkesin sosyolog, cüppelisi, cüppesizi, sakallısı, sakalsızı, sarıklısı, kravatlısı herkesin din adamı olduğu garip durumla karşı karşıyayız.
Günümüz iletişim teknolojilerinin yarattığı bilgiye erişim kolaylığının da bunda rolü olduğu elbette yadsınamaz.
Ama ben problemin kaynağının FARKLI olduğu kanaatindeyim.Ne olup bittiğini daha iyi anlamak için sanırım iki kavram üzerinde durmamız gerekiyor.
1. Cehalet 2. Gaflet…
CAHİL en genel anlamıyla, bilmeyen demektir.
Bir konu, bir nesne ya da bir durum hakkında bilginiz yoksa o konu, nesne, ya da durumun cahilisinizdir.
GAFİL ise sözlüklerde;
- Aymaz,
- Çevresindeki gerçekleri göremeyen ya da sezemeyen, - Geleceğini, ilerisini düşünmeyen ve önemsemeyen, anlamların da kullanılmakla beraber esas olarak “bilmediğini de bilmeyen” demektir.
Hatta bir adım daha götürürsek GAFİL “kendini bilmeyen” demektir.
Bu iki kavram üzerinde tanımlarının ötesine geçerek biraz daha durmanın faydalı olacağı inancındayım.
Cahil, bilmediğinin farkındadır. Bilmediğini kabul eder. Bu kabul onu öğrenmeye yatkın kılabilir, en azından alime yani bilene HÜRMET etmeyi sağlayabilir.
Oysa GAFİL asla bilmediğini kabul etmez, dolayısıyla asla öğrenmeye yatkın değildir ve alime saygısı olmaz..
CAHİL, hayret etme, şaşabilme kabiliyetini henüz yitirmeyendir. Merak edebilir soru sorabilir, en azından eğitilebilme potansiyelini taşıyabilir.
Ama GAFİL asla hayret duygusunu yaşamaz, düşüncelerini sorgulamaz, hatalı olabileceğini kabul etmez, eğitime ihtiyacı duymaz.
CAHİL, alim karşısında eziktir, bilenin otoritesini kabul eder ve genellikle bu otoriteye pek de sorgulamadan boyun eğer.
GAFİLİN ise kendisi otoritedir. Başka otoriteden, hele de alimin otoritesinden nefret eder.
CAHİL henüz realiteden kopuk değildir, gerçeği bilmese de sezgisel olarak gerçeğe yakındır yani gerçekle arasında köprü kurabilme kabiliyetini yitirmemiştir.
GAFİL realiteden tamamen kopmuştur, kendi hayal dünyasında safsata ile örülmüş yüksek duvarların ardında yaşar, gerçeğe ulaşmak için gerekli tüm bağları reddeder.
Kısacası CAHİL uyanabilir olandır, GAFİLİ uyandıramazsınız.
Elbette her insanın her konuda bilgi sahibi olması ne mümkündür ne de gereklidir.
Hepimiz bir şeylerin bilgisine sahipken bir şeylerin de cahili olmaya devam edeceğiz.
Her zaman bilmediklerimiz bildiklerimizden fazla olacaktır. Alimden kastımız her şeyi bilen cahilden kastımız hiçbir şey bilmeyen demek değildir.
Bu kavramlar arasındaki farklar daha etraflıca tartışılabilir ama bu yazıdaki derdimi anlatabilmek için bu kadarının yeterli olduğunu düşünüyorum.
Hekimin kapısından, önünü ilikleyerek, şapkasını utangaçça elinde büzüştürerek içeri giren ve bir hizmet değil de adeta lütuf bekleyen insandan, kapıyı tekmeleyerek giren ve hekimi onun tüm isteklerini yerine getirmekle görevli bir hizmetkâr gibi gören insana geçiş ne anlama gelmektedir?
Bu cehaletten GAFLETE geçiş değil de nedir?
Bu geçiş nasıl olmuştur? Cehalet çok övülürse GAFLETE dönüşür.
Elbette ister tek tek bireylerin olsun, ister bir bütün olarak toplumun olsun, davranış değişiklikleri, yaşadıkları ekonomik, sosyal, siyasal atmosferden bağımsız düşünülemez.
Halk dalkavukluğu; yönetenlerin iktidarlarını tehlikede gördükleri her dönem başvurdukları, kitlelerin en geri yanlarını okşama, en ilkel güdülerini harekete geçirme, deyim yerindeyse aşağılık komplekslerini içi boş bir özgüvenle doldurma çabasıdır diyebiliriz.
Halk dalkavukluğunun temelinde cehaletin ÖVÜLMESİ âdeta bir fazilete dönüştürülmesi vardır.
Elbette tarihi yeni değildir.
Kitlelerin adam yerine konmaya başlandığı kısmi demokrasilerden günümüze egemen gücün az veya çok hep kullandığı bir yöntem olmuştur.
Ama kuşkusuz zirvesine her zaman faşist ve totaliter rejimlerde ulaşmıştır. Son yıllarda ülkemizde de bu popülist yaklaşımın siyasetin temel propaganda biçimi haline geldiğini görüyoruz.
Bizde halk dalkavukluğunun temel argümanı batı hayranlığı yerine batı düşmanlığının ikame edilmesi oldu.
“Almanya bizi kıskanıyor” argümanı aslında her şeyi anlatmaktadır. Hep başkalarına imrenerek, başkalarını kıskanarak yaşamış bir insanın artık kendisine imrenildiğini ve hatta kendisinin kıskanıldığını düşünmesinin yarattığı ruhsal tatmini bir düşünün.
Böyle bir tatminin yarattığı “GURUR” şatolarında yaşayan insanların başlarını pencereden dışarıya uzatıp, sokağın çıplak gerçekliğini görmek isteyeceğini düşünebilir miyiz?
Meselâ, ona Almanya’nın yıllık ihracatının, Türkiye’nin de içinde bulunduğu 57 müslüman ülkenin (1 milyar 600 milyon nüfusa tekabül eder) toplam ihracatının iki katı olduğunu söyleseniz sizi duyar mı?
200 yıldır aşağılık kompleksinin çölünde kavrulmuş bu insanlar, gölgesine sığındıkları devasa binaların, köprülerin bedelini merak eder mi sanıyorsunuz?
Halk dalkavukluğunun bir başka davranış biçimi ise CEHALETİN ödüllendirilmesidir.
İktidara yakın sayısız ekonomist vardır, isteseler pekâla yine kendi politikalarına hizmet eden, alanında uzman birini de atayabilirlerdi.
Ama kitlelere verilmek istenen mesaj farklıdır. CEHALETİN ve SADAKATİN ödüllendirilmesi ve cesaretlendirilmesi hedeflenmektedir.
Bu tür ödüllendirilmeler, yoksul ve eğitimsiz insanlara iktidarda kendilerinin olduğu, ülkeyi kendilerinin yönettiği hissini vererek gaflet uykusunu sürdürmelerine hizmet etmeyi amaçlar.
Yıllarca sürdürülen diploma tartışmalarını hatırlayınız.
Bu tartışmaların toplumun eğitimsiz kesimlerine verdiği subliminal mesajlar, onların kendilerini iktidara yakın hissetmelerini sağlarken, toplumun eğitimli kesimlerinde hayal kırıklığı, UMUTSUZLUK giderek derinleşmiştir.
Her yıl iyi yetişmiş binlerce gencin ülkede gelecek göremeyerek yurt dışına gitmesi, ülkede âdeta bir beyin göçü trajedisinin yaşaması iktidar sahiplerinin pek de umurunda görünmemektedir.
SÖZÜN ÖZÜ, cehaletle mücadele edilip bilgiyi yaygınlaştırmak, bilgiyi özendirmek ve ödüllendirmek yerine CEHALET âdeta kutsanarak GAFLETE dönüştürülmüştür.
Son 20 yılın özeti budur.
Eskilerin “ARİF “dediği, günümüz diline “kendini bilen” olarak çevirebileceğimiz insandan fersah fersah uzaktayız artık.
Cehaletten eğitimle uyanmak mümkün olabilirdi belki.
Ama GAFLETTEN ancak TRAJEDİYLE uyanabiliriz. TRAJEDİYE HAZIR OLUN !…” Alıntı paylaşım
KKTC için mücadele verenlere, CUMHURİYETİ KURANLARA, liderlik yaparak, Kıbrıs Türk insanına hizmet edenlere, içte ve dışta KKTC’yi sonsuzluğa kadar götürme idealinde olanlara SELÂM olsun !...
“ DİLENMEDEN, DİRENEREK alınan KKTC’den, sevgilerle
15.11.2020
Dr. Hayrettin Parlakyıldız
Kıbrıs İLİM üniversitesi ?
