Zor unutmak.. Unutmak, meziyet gerektiren bir zor olay.. Bazen, istemeseniz de akıldan çıkıp gidebiliyor hafızanızdaki tüm bilglier.

Disk’I resetleyen bir şey var.. Adı zor telaffuz dilen bir hastalık.. Kimsenin başan a vermesin yüce Allah böyle bir hastalığı.
İnsan bazen unutmak istiyor.. Direniyor, çabalıyor, fakat olmuyor.. Ancak., kendiliğnideng eişen bir durum var..
Okuduğum bir hikayede, detayları algıladıkça, gözlerim doldu.. Engel olamadım.. Ağladım resmen.. Nasıl ağlamaz ki insan olan…
Şimdi, hikayede sıra.. Bir kağıt mendil tutun elinizde, lazım olacak çünkü..
Işte o acıklı hikaye;
“Amiral Paşa birden yattığı yerden fırladı telâşla.
Odanın loş ışığında doğruldu ve saatine baktı. Saat 03: 00' dı.
Bir gayretle doğruldu ve parmak uçlarına basarak sessizce banyoya yöneldi.
Tıraş takımını çıkardı aynanın karşısında günlük sakal tıraşını oldu, elini yüzünü yıkadı ve saçlarına bir şekil vererek yine parmak uçlarında yürüyerek elbise dolabını açtı.
Her törende giydiği üniformasını çıkarıp yatağın üzerine koydu. Özenle pijamalarını katlayıp yatağın üzerine bıraktı.
Üniformasını giyerken bir şey fark etti. Biraz kilo almıştı, pantolonun beli biraz sıkmıştı.
Kendi kendine emir astsubayına söyleyeyim de yeni bir üniforma için terziyi getirsin diye düşündü.
Özenle bembeyaz üniformasını giydi.
Harp okulunu birincilikle bitirdiğinde aldığı sapsarı işlemeli kılıcını özenle kuşandı.
Ayna karşısında son bir kez kendine baktı ve ayna karşısındaki görüntüsüne selam vererek kapıya doğru sessiz adımlarla ilerledi.”
Sonrası anlatımlar, içini burkuyor insanın. Ayrı bir hüzün doluyor içinize.. Düşününce hallice, düşünmekten vaz geçiveriyorsunuz…   
Amiral paşanınn hikayesi devam ediyordu.. Satır satır o günden söz edilir iken, şöyle geliyordu bir sonraki cümle;
“Kimseyi uyandırmak istemedi.  Hafifçe kapıyı çekti ve merdivenlerden dikkatlice inmeye başladı.
Sokağa çıktığında saatine bir kez daha baktı ve onu bekleyen silah arkadaşları ile buluşacağı yere doğru ilerledi.
Nasıl olsa ‘vakit var daha’ dedi ve sakin adımlarla aklındaki o buluşma yerine yürümeye başladı. ..
Evde herkes uyuyordu; oğlu Barbaros ve gelini saatin alarmı ile uyandılar.
İki torunu vardı; Mustafa Deniz ve Kemal Ege odalarında bir gün öncenin yorgunluğu ile derin bir uykuda idiler.
Gelini Rengin mutfağa girdi önce ve çay suyu koydu ocağa. Daha sonra banyoda elini yüzünü yıkadı.
Bir ara babasının açık olan oda kapısını gördü ve içeri usulca baktı yatak her zamanki gibi toplanmıştı. Balkona doğru gitti orada mı diye fakat balkonda da yoktu salonda da yoktu telâşlandı. Eşinin yanına gitti telâşla. "Barbaros kalk babam yok." Adam uyku sersemi yataktan fırladı. Telâşla kapıya koştu. Ayakkabılarının yerinde olduğunu ama beyaz ayakkabılarının olmadığını görünce telâşla çocukların odasına gitti ve büyük oğluna sordu. ‘Gece sen geldikten sonra kapıyı kilitlemedin mi?’
Genç adam ‘Baba unuttum.’ dedi üzgün..
‘Ben kaç kere söyleyeceğim dış kapı kilitlenecek!’ diye bağırdı baba...
Saat 09 30 olmuştu. Adam bir yandan giyiniyor, bir yandan da söyleniyordu ‘Niye dikkat etmiyor sunuz!’ Adam henüz giyinmişti ki telefonu çaldı.
Heyecanla telefonda konuştu, adresi doğruladı, evet dedi. Aradan 5 dakika geçti kapı çaldı.
Evin bütün sakinleri kapı önünde toplandı. Kapıyı açtıklarında iki resmi kıyafetli polis ve ortalarında bembeyaz üniforması ile babası duruyordu dimdik gururlu.
Babasına sarıldı Barbaros sıkıca. ‘Babam canım babam!...’
İçeri aldılar amiral Yavuz Paşa' yı.
Adam polislere dönerek ‘Babamı nerede buldunuz?“’dedi.
 Polislerden biri ‘Saat 06.00' da Atatürk heykelinin önünde subay kıyafetli bir şahıs var diye anons duyduk. Gittiğimizde beyefendiyi Atatürk' ün önünde durduğunu ve ağladığını gördük.
Bir müddet bekledik. Sonra kendisine sorular sorduk. Arkadaşlarını beklediğini ve bugün Mustafa Kemal' in askerlerinin burada toplanacağını söyledi.
Biraz sohbetten sonra durumu anladık kolundaki bileklikte adres ve alzheimer hastası yazısını gördük.’ dedi.
Barbaros babasının rahatsızlığını ve durumu izah etti. ‘Kendisi emekli amiraldir. Bizleri torunlarını kimseyi tanımıyor. Unutmadığı tek şey Mustafa Kemal ATATÜRK...’
Hikaye bu.. Bir hastalık var ki, tüm geçimlşi unutturabiliyor.. Evladını, torunlarını, eşini bile hatırlamıyor kişi. Anne, baba da yok, kim onlar, bilmiyor.. 
Aklıma bir deli soru geldi; “Bilinçli şekilde unutmak için, illa ki hasta mı olmak gerek..”